Propiedades e Aplicacións de Materiais Naturais e Sintéticos

Materiais Téxtiles

Os materiais téxtiles poden ser naturais ou sintéticos. As fibras naturais extráense de materias primas de orixe animal, vexetal ou mineral.

Fibras de Orixe Natural

Orixe Vexetal

Algodón: Provén do froito da planta do mesmo nome, da familia das malváceas. Aínda que a súa cor natural é branca, pode tinguirse de moitas cores. É elástico e flexible, bo illante térmico, resistente aos ácidos, lixeiro e permeable.

Liño: Obtense do talo da planta do mesmo nome, da familia das lináceas. A súa cor natural é branca ou castaña. É suave, flexible, bo condutor térmico e resistente ao cloro e á lixivia.

Esparto: Extráese das follas dunha planta herbácea. É moi resistente e tenaz. Emprégase na industria do calzado, en artigos de artesanía e decoracións.

Orixe Animal

Lá: Provén do pelo das ovellas. A súa cor natural pode ser branca, gris, negra ou amarelada, mais pódese tinguir con moita facilidade. É elástica e moi resistente á acción dos ácidos.

Seda: Trátase dunha substancia líquida segregada por certas eirugas, que se solidifica en contacto co aire para formar fíos finísimos de alta resistencia. Presenta unha gran elasticidade e é un bo illante térmico e eléctrico.

Orixe Mineral

Amianto: É un mineral de estrutura fibrosa. Debido a que non é combustible, úsase na construción e en tecidos resistentes ao lume.

Metais: Algúns metais como o ouro, a prata e o cobre, debido á súa ductilidade, empréganse como fíos para traxes rexionais, ornamentos e elementos relacionados co culto relixioso.

Fibras Sintéticas

As fibras sintéticas como o nailon, o poliéster ou a licra, son materiais plásticos. Caracterízanse pola súa gran dureza, tenacidade e impermeabilidade. Na fabricación de fibras emprégase unha mestura de fibras naturais e sintéticas.

Materiais Pétreos

Obtéñense da natureza, das rochas. Atópanse formando grandes bloques como o mármore, o granito e a lousa, que se extraen das canteiras. Tamén se atopan en forma de gránulos como a area e pedras pequenas como a grava, desgastadas pola erosión.

O mármore e o granito son dúas rochas que se caracterizan polas súas altas densidades, o seu tacto frío e dureza. Son altamente resistentes ás condicións ambientais e aos esforzos de compresión. Unha vez puída a súa superficie, adquiren un brillo intenso. Úsanse para revestimentos de paredes, encimeiras, en arquitectura e en escultura.

A lousa é un material duro, denso, compacto e impermeable. Extráese en laxas que, despois de ser cortadas e prensadas, úsanse para cubrir tellados e facer pavimentos.

Materiais Aglomerantes Pétreos

Xeso: Obtense da pedra de xeso, que se moe e se coce durante un tempo para procesala. É un material soluble e adhesivo, resistente á tracción e á compresión. Non produce corrosión no ferro nin no aceiro. Úsase na construción de tabiques, placas, arcos, moldes, etc.

Cemento: Obtense da mestura de rocha calcárea triturada e cocida con arxila. Unha vez moída a mestura, engádeselle un pouco de xeso. O resultado é o cemento, que se usa en ladrillos, bloques e tubos.

Morteiro: É un material aglomerante composto por area, auga e cemento. Amasado forma unha pasta que endurece. Aplicacións: na fabricación de pedra artificial e na produción de elementos construtivos.

Formigón: É unha mestura de grava, area, auga e cemento, que endurece. É resistente ao lume e á compresión, e as súas densidades son variables. Ao unirse co aceiro forma o formigón armado. O aceiro emprégase para soportar os esforzos de tracción do conxunto, xa que o formigón resiste ben á compresión pero non á tracción. Aplicacións: como aglomerante para a construción de cimentacións, pontes, estruturas e vigas.